Straatjongens Kraai en Achilles zijn gezworen vijanden. Maar als hun bendes plotseling worden opgepakt en afgevoerd door mannen in het zwart, moeten ze wel samenwerken om hun kameraden te redden. Die zijn naar het eiland Futuria gebracht, waar behalve een chic pretpark ook een oude gevangenis is, en een groot huis. In dat huis woont Libby. Haar vader is dokter Gold, wetenschapper en eigenaar van Futuria.
Op de avond voor Halloween nodigt Gold de rijksten van de stad uit voor een bezoek aan de oude gevangenis. Daar heeft hij een geheim laboratorium laten bouwen. Libby ontdekt dat haar vader met een bijzonder, maar gruwelijk experiment bezig is. En dat zij een kant moet kiezen. Die van haar vader, of die van Kraai en Achilles… (flaptekst)
Laat ik meteen even eerlijk zijn. Ik heb echt lang gedaan over dit boek. Of beter gezegd: over de eerste paar hoofdstukken. Want toen het verhaal over Kraai en Achilles samen op stoom kwam had ik het boek ineens binnen een paar uur uit. En toen baalde ik zelfs dat het boek uit was. Maar waarom kon ik eerst niet in het boek komen? Had ik zelf te weinig focus? Wat al niet meehelpt is de hoeveelheid aan personages. Er zijn er erg veel en je hebt als lezer niet meteen een goed beeld van iedereen. Er wordt per hoofdstuk gewisseld van personage: het ene hoofdstuk wordt geschreven vanuit Kraai, het volgende vanuit Achilles en er zijn ook hoofdstukken vanuit Libby. Uiteindelijk werkt deze vertelwijze erg goed en zorgt het voor meer emotionele verbintenis met de karakters dan wanneer dit boek alleen geschreven zou zijn vanuit bijvoorbeeld Kraai.
Want het verhaal is geweldig bedacht. Suzanne Wouda heeft een verhaal geschreven dat zich in het verleden afspeelt. De sfeer, de manier van de leven en de verdeling tussen arm en rijk is goed beschreven. Het eiland Futuria is een beetje vaag, want wat is dit nou eigenlijk? Het heeft ook niet echt een doel maar het is een plek waar je als lezer echt een keertje heen wilt.
Het boek is spannend, soms zelfs eng en een beetje macaber. Hoe bedenk je dit? De vader van Libby verandert in een monster, voor Libby in ieder geval. Ook gaan er best veel karakters dood en dat is pittig. Toch wordt dit ook mooi beschreven en past het in het verhaal.
Ik hoop wel dat er een vervolg komt, want volgens mij is het verhaal van vooral Libby nog niet uitverteld.
Het omslag en de schutbladen zijn van Sophie Pluim. Wat is het jammer dat er verder geen illustraties in het boek staan. Ik zie ze al helemaal voor me in de stijl die enkel Pluim kan. Het omslag verklapt niets van het verhaal en is toch uitnodigend. De schutbladen zijn handig om een beetje een beeld te krijgen van de locaties. Het is een prachtige toevoeging aan dit boek.
Reactie plaatsen
Reacties