Wat als je op vakantie gaat met je nieuwe broer en je hem nog helemaal niet goed kent? Dan is samen spelen toch anders… In dit zomerse prentenboeken moeten de twee jongens best aan elkaar wennen. Maar na een heerlijke dag vol avontuur op het strand ontdekken ze dat het toch fijn kan zijn, zo’n nieuwe broer! (flaptekst)
Eindelijk weer een nieuw prentenboek van Sophie Pluim. Haar vorige prentenboek, haar eerste zelfgetekend én geschreven prentenboek het huisje zonder heks was echt fantastisch. De reacties waren dan ook uitstekend en het boek belande zelfs in de prentenboeken top 10. Nu is er dus een tweede eigen prentenboek. Mijn nieuwe broer en ik.
Wat natuurlijk direct opvalt is het prachtige én veelbelovende omslag. De kleuren, de personages, de compositie. Ik word er meteen blij van. Het zal meehelpen dat ik echt een strandmens ben en eigenlijk houd van elk boek waarin het strand voorkomt.
Wat je vooraf natuurlijk weet is dat de illustraties gewoon goed zijn. Pluim heeft zich de afgelopen jaren helemaal bewezen met haar prachtige omslagen en illustraties. Ze heeft een herkenbare stijl, maar kan ook zeker verrassen door verschillende dingen uit te proberen. Ondanks de vloedgolf aan projecten vorig jaar ben ik haar illustraties nog zeker niet zat en kijk ik uit naar meer.
Maar eerst wil ik het even over dit verhaal hebben. Het gaat over twee jongens die dus elkaars nieuwe broers zijn (een samengesteld gezin) en gaan nu naar het strand samen. Het is echt wennen. Ze hebben duidelijk andere interesses en karakters: kunnen ze het wel leuk hebben samen? Dat is eigenlijk de vraag in dit boek. De flaptekst verklapt de uitkomst al wel: natuurlijk komt dat helemaal goed. Het is een mooi verhaal, goed uitgewerkt en in deze tijd erg van toepassing. Maar zonder goede illustraties zou dit verhaal niet tot zijn recht komen.
Gelukkig zijn de illustraties in Mijn nieuwe broer en ik echt prachtig. Pluim heeft duidelijk ook een liefde voor strand, duinen en natuur. Op elke plaat is dat terug te zien. Ze geeft op een prachtige manier deze locaties weer. De kinderen en hun emoties zijn herkenbaar en dat zorgt voor een diepere laag in de illustraties.
Als ik eerlijk ben vond ik haar vorige prentenbok zelf beter (ik ben gewoon fan van heksen en huisjes op poten) maar dit nieuwe prentenboek toont weer aan hoe goed Sophie Pluim is. Ik kijk echt uit naar haar volgende eigen prentenboeken. Haar illustraties bij tekst van anderen zijn goed, maar op deze manier: alles zelf doen komt het nog beter tot recht.
Reactie plaatsen
Reacties