Saturnino, zijn zusje Luzia en de kreupele Tullidito zijn straatkinderen. Ze overleven door schoenen te poetsen en kaarten te verkopen. Het belangrijkste is om ver weg te blijven van de macaco’s, de militaire politie. Want als zij je te pakken krijgen…
Als Saturnino wordt betrapt bij het beroven van een toerist, valt hij in hun handen. Maar dan verschijnt er een oude man in een prachtig pak, die ervoor zorgt dat hij vrijgelaten wordt. De oude man is dirigent en nodigt allerlei straatschoffies uit om ze muziek te leren spelen. Maak kan muziek hen redden van het rauwe straatleven? (flaptekst)
Ik kan de woorden niet vinden om dit boek te beschrijven. Op het eerste gezicht lijkt het eigenlijk een redelijk simpel boek. Simpel verhaal, kinderen die buiten leven zonder ouders worden gered, leren muziek maken en dat gaat dan weer mis. Maar de setting waarin dit boek afspeelt maakt het erg interessant.
En ook het stuk muziek is juist een erg fijne toevoeging.
Want waar dit boek eerst dus echt wat standaard en redelijk voorspelbaar lijkt is dit het toch niet. Want de man in het mooie pak die de kinderen van de straat plukt is best ongrijpbaar. Waarom doet hij dit? Is dat echt alleen maar met goede bedoelingen? Of zit er nog een addertje onder het gras. De man, de Maestro, heeft zelfs rechtstreeks contact met de dictator. Op deze manier wordt de geschiedenis van Mexico prachtig in dit boek verwerkt. Als lezer krijg je goed mee wat een dictator allemaal voor vreselijke dingen uithaalt. Om al te beginnen met de dood van Saturnino’s vader.
Wanneer de kinderen bij de Maestro terecht komen verandert de toon van het verhaal al wat. Het wordt iets hoopvoller. Maar zoetsappig wordt het zeker niet. Want er gebeuren alsnog verschrikkelijke dingen, die je als lezer zelfs raken en emotioneren. Je hoopt als lezer dat er echt mensen zijn als de Maestro op deze wereld. Want die mensen zijn nodig.
Het boek vertelt geen verhaal met een gigantisch avontuur, nee het kabbelt wat voort. Het is dan ook al uitgekomen in 2005 en dat merk je toch wel. Het is een boek dat de kinderen van nu misschien minder kunnen waarderen. Dat is jammer want dit is een verhaal over het echte leven, een verhaal over hoop en hoe een uitzichtloos leven kan veranderen in een leven met een hoopvollere toekomst. Ik heb echt genoten van dit boek en ben benieuwd naar meer boeken van Xavier-Laurent Petit. Dit boek is vertaald door Leny van Grootel en dat is erg fijn gedaan. Het mooie nieuwe omslag van Mark Janssen is zoals we van hem gewend zijn prachtig en erg passend bij dit boek.
Reactie plaatsen
Reacties