Ravi, Zina, Mink en Blinker zetten alles op alles om hun echte vaders en moeders terug te vinden. Met knikkende knieën gaat Zina undercover bij een nachtelijke robotconferentie en ontdekt waar hun ouders gevangenzitten. Na een bloedstollende tocht, die hun vriendschap op de proef stelt, komen ze in het hol van de leeuw. Daar lijkt muziek hun laatste redding… (flaptekst)
Eindelijk is daar het vervolg op Hart van Staal van Simon van der Geest. Een boek dat me ontzettend beviel maar ook zo teleurstelde omdat ik verder wilde lezen. Na het lezen van dat eerste boek bleef je als lezer met zoveel vragen over. De antwoorden zijn er nu eindelijk.
In De sleutelrobot gaat het verhaal verder waar het gebleven was. Ondanks dat het zo lang geleden was dat ik het eerste deel las zat ik erg snel weer in het verhaal. Het is meteen weer spannend en je wordt het boek ingezogen. Want wat gaat er gebeuren? Blijven de kinderen veilig, hoelang kan Zina veilig undercover opereren? Dat de vriendengroep de Rebellen zijn en muziek maken is wat minder belangrijk in dit boek. Toch heeft hun muziek nog steeds een cruciale rol binnen de communicatie met de kinderen. Prachtig gedaan!
Simon van der Geest heeft een prachtig tweeluik afgeleverd over deze dystopie. Waar je na deel één zoveel vragen hebt kan ik na het lezen van deel twee zeggen dat mijn vragen zijn beantwoord. Het avontuur komt tot een bevredigend einde met een uitkomst die ik niet had zien aankomen. Van der Geest geeft het verhaal daardoor een bijzondere lading en ineens begrijp je de robots. Of in ieder geval de aanstichters van dit alles.
Ik vond in dit deel vooral de bijpersonages erg sterk: denk aan de Papabot van Zina, maar ook Trix: de vrouw die ze op IJzeling ontmoeten. Een sterke vrouw die aan de robots is ontsnapt en nu erg belangrijk is voor de verdere verloop van het verhaal. Prachtig. Ik wil niets verklappen, maar wat een prachtig einde.
De illustraties van duizendpoot Martijn van der Linden zijn weer om van te smullen. Elk hoofdstuk heeft een kleine zwart-wit illustratie. Het boek is verder opgedeeld in delen en elke deel begint met een paginagrote zwart-wit illustratie. Ik vind al het werk van Van der Linden prachtig. Maar deze subtiele zwart-wit illustraties zijn prachtig. Ze zijn sfeervol en bovenal passen ze perfect bij het boek. Erg knap gedaan!
Kortom: dit tweeluik is echt een aanrader om te lezen. Doen!
Reactie plaatsen
Reacties