Feodora en haar moeder wonen diep in de bossen van Rusland. Haar moeder is wolfverwilder: ze maakt wolven die door rijke mensen als huisdier zijn gehouden weer wild, zodat ze in de natuur kunnen overleven. Op een dag wordt Feo’s leven compleet op zijn kop gezet als de revolutie in Rusland uitbreekt. Haar moeder wordt gevangengenomen door het leger, en Feo en de wolven zijn niet meer veilig in het bos. Terwijl Feo aan een barre tocht door het besneeuwde landschap begint om haar moeder te bevrijden, leren de wolven haar hoe ze moet overleven in de gevaarlijke mensenwereld en hoe ze moet opkomen voor de dingen waar ze van houdt… (flaptekst)
Na het lezen van het kinderboeken-essay van Katherine Rundell (Waarom je kinderboeken moet lezen zelfs al ben je oud en wijs, 2020) was ik erg benieuwd naar een kinderboek van haar. Want ze beschrijft duidelijk waar kinderboeken aan moeten voldoen om ook door volwassen gelezen te kunnen worden. En dan is de vraag: hoe doet zij dit zelf?
Ik heb gekozen voor dit boek omdat de omslag en de titel mij erg aantrokken. En natuurlijk het citaat op de voorkant, van Philip Pullman, de auteur van De Noorderlicht-trilogie:
Een triomf. Spannend, ontroerend, hoogst origineel, stoer en zeer overtuigend.
De lat ligt al bij voorbaat hoog.
Het verhaal begint meteen origineel. Want Feo en haar moeder zijn wolfverwilder. Zij maken tamme wolven weer wild. Dit is een heel bijzonder gegeven en maakt me nieuwsgierig naar de rest van het boek.
Hoewel het boek redelijk luchtig en sprookjesachtig begint, slaat dit al snel om. Het blijft een sprookje, maar eentje met een rauw randje. Er gebeuren best heftige dingen (dierenleed en geweld) en dit zorgt voor een gespannen sfeer.
Katherine Rundell schrijft meesterlijk. Haar tekst leest fijn, is mooi beeldend en soms zelfs poëtisch. En wat ik vooral merk, is dat ze de lezers niet als kinderen lijkt te benaderen. Maar puur als lezers – van welke leeftijd dan ook. En dat is precies wat ze in het kinderboeken-essay aangeeft. Ik citeer:
Als ik schrijf, schrijf ik voor twee mensen: mezelf op twaalfjarige leeftijd en mezelf nu: het boek moet twee verschillende, maar met elkaar verbonden typen leeshonger stillen.
En dat doet ze. Als twaalfjarige kun je dit boek lezen en zul je het spannend en leuk vinden. Als volwassene is het een mooi boek, met diepere lagen over Rusland, emoties en bijvoorbeeld dierenleed. Wat mij betreft heeft Katherine Rundell hiermee zelf een nieuwe klassieker geschreven die iedereen zou moeten lezen, net als haar kinderboeken-essay. Want na het lezen van dat essay, dat kleine boekje, wil je ook kinderboeken lezen.
Reactie plaatsen
Reacties