Kees en Jannie zijn dolgelukkig wanneer hun tweeling Quinten en Annabel is geboren: het zijn de mooiste en liefste kinderen van de wereld! Maar dat valt al snel vies tegen. Quinten en Annabel groeien op tot vreselijke klieren en brutale pestkoppen. En als ze hun zin niet krijgen, gaan ze schreeuwen, stampvoeten en met frikandellen gooien.
Kees en Jannie zijn ten einde raad. Het helpt zelfs niet om de tweeling nog meer te verwennen en met ze naar álle pretparken te gaan. De kinderen lachen hun ouders vierkant uit. Ook het BOLK (Bureau Ontzettend Lastige Kinderen) kan er niets meer aan doen. Dan zit er nog maar een ding op: de Kindertemmer bellen… (flaptekst)
Na ‘Lampkapje en de wolf’ van Jacques Vriens en Annet Schaap opnieuw een sprookje van Jacques Vriens. Dit keer met illustraties van Kees de Boer. Dat klinkt allemaal al veelbelovend voor mij.
Jacques Vriens heeft een geestig modern sprookje geschreven over het verkeerd opvoeden van kinderen. Want hoeveel je ook van je kinderen houdt, je moet ze natuurlijk goed opvoeden. Daar heeft hij natuurlijk gelijk in. Maar juist door er humor in te houden wordt het boek geen preek aan ouders maar is het gewoon een leuk verhaal om te lezen. Bijvoorbeeld dat Quinten en Annabel hun ouders niet meer papa en mama noemen, maar Dinges 1 en Dinges 2.
Wanneer de ouders niet meer weten wat ze aan moeten met hun kinderen komt het sprookjeselement om de hoek kijken: De Kindertemmer. Een klein, raar mannetje. Hij houdt er een alternatieve methode op na en die kan beangstigend overkomen.
Maar daar komt de meester in Vriens weer naar boven. Want de oplossing ligt dichterbij dan Kees en Jannie denken. Ik ga het niet verklappen, maar het einde is een duidelijke boodschap aan ouders.
De illustraties van Kees de Boer zijn prachtig. Daar begin ik mee. Hij heeft een sprookjesachtige sfeer te pakken. Zijn kleurgebruik is sfeervol en toepasselijk bij het verhaal. Er is veel te zien op de illustraties en vullen het verhaal op een mooie manier aan.
Het is geen prentenboek om eventjes voor te lezen, daarvoor is het teveel tekst. Het moet in meerdere keren worden voorgelezen, anders is de concentratie van de luisterende kinderen waarschijnlijk halverwege op.
Reactie plaatsen
Reacties