Faye heeft iets verschrikkelijks gedaan.
Maar ze kan zich niet herinneren wát.
Ze wordt naar een afgelegen kostschool voor slechte kinderen gestuurd op een grimmig Schots eiland. In de zoektocht naar haar verloren herinneringen stuit ze op een web van bedrog dat alle kinderen op de school in gevaar brengt.
Met elk opgelost stukje van de puzzel onthult zich een sinister complot achter de ijskoude muren van de kostschool. Faye is dapper genoeg om de regels te breken en de mysteries van het eiland uit te pluizen, maar heeft ze ook de moed om haar eigen geheimen onder ogen te zien? (flaptekst)
De boeken van Lucy Strange hebben een plekje in mijn hart. Al haar boeken die tot dusver zijn vertaald, door Aleid van Eekelen-Benders, heb ik met veel plezier gelezen. Haar manier van schrijven, de keuzes voor in welke tijd de verhalen spelen en vooral de omgeving: het is allemaal zo goed bedacht en past perfect bij elkaar. Ik kan ook geen favoriet boek kiezen van haar boeken. Voor mij zijn ze allemaal even goed. Nu is er dus gelukkig weer een nieuw boek. Het eiland aan de rand van de nacht. Wauw, een prachtige nieuwsgierig makende titel, een sfeervol omslag en dan is het boek ook nog eens prachtig uitgegeven. Hardcover, glimmende letters en in de illustratie ook geglim. Gottmer geeft de boeken prachtig uit. Erg fijn dat ze nu in hardcovers worden uitgegeven, misschien ga ik de eerdere boeken toch nog een keer laten vervangen door de hardcovers.
Ook dit nieuwe boek van Lucy Strange speelt zich niet in het heden af. Er is geen sprake van mobieltjes of internet. Dat zet meteen de sfeer. Met de proloog zit je meteen in het verhaal, want wat heeft Faye nou dan gedaan? Gaan we daar achter komen? Nou, niet meteen. Pas op het einde van het boek kom je daar achter. En doordat je als lezer nieuwsgierig bent lees je door.
Wanneer Faye op de school aankomt verandert het verhaal flink, want die school is niet fijn. Het is er zelfs vreselijk. Waarom zijn die kinderen hier? Wanneer je daar achter komt walg je als lezer van de families. Hoe kun je een kind dit aandoen.
Buiten dit verhaal om is er ook nog iets anders aan de hand met Faye. Wanneer ze op het eiland komt voelt ze zich meteen beter, levend. Ze voelt een connectie en wil eropuit. Middenin de nacht doet ze dit dan ook op wonderbaarlijke wijze. Is Faye wel een gewoon mens? Deze vraag blijft ook het hele boek spelen en komt prachtig samen met het werk dat haar vader heeft gedaan. Hij is op expedities geweest en heeft dingen ontdekt over de natuur die niemand gelooft.
Al deze verhaallijnen (en nog meer zijlijnen over de andere personages) weet Strange prachtig samen te brengen op het eind. Het einde is precies zoals het moet zijn en vraagt eigenlijk om meer. Want de plek die Faye ontdekt op het eiland, daar is volgens mij nog meer te ontdekken. En hoe ze allemaal gaan samenwonen in het Boshuis? Hoe gaat dat zijn? Lucy Strange heeft enkel losstaande boeken geschreven, dus ik ben bang dat we als lezers dit zelf moeten gaan bedenken. Maar wat een prachtig boek weer, het wachten is zeker beloond en ik kijk nu al uit naar haar volgende boeken.
Reactie plaatsen
Reacties