Roz en Fabian leven in een mooie en vredige wereld. Daarvoor betalen ze een prijs: ze zijn gekoppeld aan een digitaal alter ego, een dialego. Net als iedereen moeten ze zich hetzelfde gedragen als hun ideale digitale spiegelbeeld. Maar Roz en Fabian willen hun eigen leven leiden. Ze zoeken de grenzen van hun vrijheid op. Al snel kleuren hun schermen rood bij de maandelijkse Check – en voor mensen die afwijken van hun dialego is geen plek in de samenleving. Als Roz en Fabian op gruwelijke wijze in de problemen komen, gaan ze op zoek naar de bron van dialego’s. Ze stuiten op een boek dat dertig jaar geleden is geschreven: ‘Alleen Samen’. Schuilt tussen de regels van dat verhaal een oplossing… of juist gevaar? (flaptekst)
Waar moet ik deze bespreking beginnen. Marloes Morshuis schreef weer een ingenieus bedacht toekomstboek geheel passend in de tijd waarin we leven. De opmars van AI is in volle gang. Morshuis lijkt met dit boek een soort van waarschuwing te geven. Extra knap, met datzelfde gegeven speelt ze in Alter. Wanneer je het boek namelijk omdraait heb je nog een tweede boek Alleen Samen geschreven door fictief auteur Cato Maris. Op dit boek is de nieuwe wereld in Alter gebaseerd. Alleen dit is al erg knap bedacht én gedaan van Morshuis. Want kan een schrijver een nieuwe manier van leven bedenken die ook daadwerkelijk werkt in de echte wereld?
Dat is toch ook wel de vraag in Alter. Roz heeft voor het eerst een oranje scherm en heeft en hekel aan haar dialego. Net als Fabian, haar nieuwe vriendje. Samen doen ze van alles wat niet mag en geniet hier met volle teugen van. Tot dit zich uit in het derde rode scherm van Fabian. Dat betekent dat hij wordt opgepakt en vervangen door zijn dialego. Fabian zelf moet naar een transferum. Maar dit wil hij niet en samen met een onverwachte handlanger proberen ze dit te voorkomen. Toch lukt dit niet en moet Roz zelf aan de slag. Ze besluit de schrijfster Cato Maris zelf te gaan zoeken: zij moet weten hoe dit opgelost kan worden.
Want het systeem met de dialegos gaat uiteindelijk voor weerstand zorgen en zou wel eens het einde van de wereld kunnen betekenen. Kan Cato Maris Roz helpen?
Marloes Morshuis heeft een heel zwaar boek geschreven. Het thema is zwaar, de gebeurtenissen zijn zwaar en de gedachten van Roz zijn dit ook. Maar het vooruitzicht dat we ooit zelf in zo’n wereld zouden kunnen leven helemaal. Het is prachtig hoe Morshuis dit weet te omschrijven op een realistische manier, het voelt echt aan als een mogelijke toekomst. De personages zijn gelaagd, sommige lijken dat eerst niet maar worden het uiteindelijk toch. De ontwikkeling van het hoofdkarakter gaat vloeiend en voelt nergens geforceerd. Maar ook de ontwikkeling van bijvoorbeeld Cato Maris en de moeder van Roz zijn goed gevonden en uitgewerkt.
De ervaring van zelf het boek Alleen Samen lezen wanneer Roz dit ook doet is bizar. Je voelt je helemaal betrokken bij het verhaal en krijgt daarna steeds meer stukjes van de puzzel: net als Roz. Bizar goed gedaan dit boek. Gelukkig is het einde niet super negatief, maar het is alsnog maar de vraag hoe bijvoorbeeld AI zich gaat ontwikkelen. De tijd zal het ons leren.
Reactie plaatsen
Reacties