Je hoopt iets, je verwacht iets, je droomt ergens van, maar wat doe je als alles anders gaat dan gedacht?
Beschouw je een crisis als een ramp of als een kans?
Geef je op of ga je door?
En als je doorgaat, hoe dan?
In Rosa’s leven gaat natuurlijk niks zoals gepland. Samen met haar vrienden is ze heel gelukkig in hun zelfgecreëerde paradijs in Portugal: de Geheime Tuin. Maar ze zitten er wél illegaal…
En dan is er de liefde. Oude liefde, nieuwe liefde. Oude – nieuwe liefde.
Wat doe je ermee? (flaptekst)
Tja, wat kan ik nou over dit boek gaan zeggen. Wie mij al een beetje kent weet dat ik gek ben op het vorige deel in deze nieuwe serie Hoe overleef ik. Hoewel de hoofdpersonages iets jonger zijn dan ik ben voelt het toch alsof ik met ze ben opgegroeid. En dan is het zo bijzonder om weer over ze te lezen. En te ontdekken hoe zij nu in het leven staan.
Het gekke is ook dat ik tijdens het lezen van beide boeken echt meerdere momenten heb gedacht: wauw! Zo kan het ook.
Want de maatschappij heeft natuurlijk een duidelijk beeld van ‘de werkende mens’. Vanaf een bepaalde leeftijd wordt er toch echt wel van je verwacht dat je ‘volwassen’ bent geworden en full-time aan het werk gaat. Daar heb ik zelf best wel eens last van gehad, ik werk niet full-time en dan krijg je regelmatig scheve gezichten. In de wereld van Rosa, Jonas, Esther en Joya is dit heel anders. Ze werken niet, zijn zelfs samen op reis en wonen ergens in een kraaktuin. Dat is misschien wel het andere uiterste maar het zegt wel iets: volg je hart en doe waar je gelukkig van wordt.
En dat draagt ook dit tweede boek helemaal uit. Volg je hart, luister naar je innerlijke zelf (zelven) en doe wat je wilt doen. Ondanks alle negatieve gebeurtenissen in hun levens zijn ze nog steeds positief en genieten ze van kleine dingen. Prachtig. Rosa heeft nog steeds wel moeite met het overlijden van haar moeder en de verhuizing van haar stiefvader en stiefbroertje en stiefzusje. Abel komt dan ook een poosje naar haar toe op vakantie en Rosa schiet meteen weer in de ‘moeder-rol’. In dit boek ontwikkelt deze band zich prachtig en dat geeft rust voor Rosa.
Ik kan wel gaan vertellen wat er allemaal nog meer gebeurt in het boek, maar dat moet je echt zelf gaan ervaren. Francine Oomen kan op zo’n manier schrijven dat het voelt alsof je zelf vrienden bent met Rosa. Het boek leest als een trein (iets te misschien want nu moet ik weer lang wachten op het vervolg…). Ik heb gelachen en gehuild tijdens het lezen. Ondanks dat het misschien soms toch wat ongeloofwaardig is, het leven van Rosa lijkt soms wel een soap, voelt het toch herkenbaar en zal iedere lezer andere dingen oppikken uit dit boek en gebruiken in zijn/haar leven. Ik wil nog meer gaan proberen te genieten van het leven en de dingen te gaan doen waar ik van droom. En ik ga weer wachten op het volgende deel in deze serie, ik kan niet wachten.
Reactie plaatsen
Reacties