Tibe brengt zijn vakantie door bij zijn grootouders op een Waddeneiland. Hij verveelt zich te pletter: zijn opa kijkt alleen maar vogels en zijn oma maakt alleen maar jam. Het liefst zit hij bij de vuurtoren en leest hij Donald Ducks.
Maar dan ontdekt Tibe op zolder notitieboekjes van zijn opa over een plek op het eiland die niet meer lijkt te bestaan. En op een dag ziet hij iets vreemds vanaf de vuurtoren: er rijden auto’s in een gebied waar dat helemaal niet mag. Als hij zijn opa daarover vertelt, blijkt er veel meer op het eiland te spelen dan Tibe dacht…
Samen met Elfi, de dochter van de eigenaars van het Indiase restaurant op het eiland, komt Tibe in actie. (flaptekst)
Ik had alleen een blik op dit omslag nodig om te beslissen dat ik Duinwachters ging lezen. Als ik een plek in Nederland zou moeten aanwijzen als mijn favoriete vakantiebestemming dan is het wel Ameland. Maar eigenlijk vind ik alle Waddeneilanden heerlijk. Dus een boek dat zich op een Waddeneiland afspeelt heeft gewoon al een pluspunt voor mij. Het omslag van Eef Verburg is prachtig. Juist de simpele stijl is krachtig en volledig passend bij het verhaal blijkt tijdens het lezen. En de warme kleuren trekken de aandacht.
Het verhaal van Maartje Kouwen lijkt wat standaard te beginnen. Een jongen die zijn hele vakantie moet doorbrengen zijn grootouders omdat zijn ouders het te druk hebben, dat heb ik toch al vaker gelezen. En dat er dan iets gebeurt bij zijn grootouders dat hij moet gaan oplossen, tja… dat lezen we ook vaker. Dus de basis van dit verhaal is redelijk simpel. Het is de vraag of Maartje Kouwen genoeg originele dingen weet toe te voegen om dit boek geslaagd te maken.
En dat doet ze. Kouwen heeft fijne personages bedacht: Tibe is een fijne jongen waar je als lezer jezelf in herkent. Elfi is een leuke nieuwe vriendin die je eigenlijk allemaal wel als vriendin wilt hebben. En de opa en oma van Tibe zijn helemaal perfect: wie wil er niet zulke leuke en lieve grootouders. Ze laten Tibe lekker zijn gang gaan en zijn toch ook zorgzaam. Kouwen heeft er voor gekozen om Tibe een glutenallergie te geven. Dit speelt een belangrijke rol in het verhaal. Hij is hier onzeker over en durft het zomaar te vertellen. Gelukkig gaan zijn grootouders en later andere personages er goed mee om. Dit is een waardevolle toevoeging aan het verhaal, het geeft Tibe een extra diepte mee die je van de buiten kant niet ziet, maar die er zeker wel is.
En toen kwam ineens de omslag in dit boek. Er gebeurt iets en ik schoot direct vol. Ik heb gehuild om deze gebeurtenis. Ergens zat het er wel aan te komen en toch kwam het als donderslag aan heldere hemel. Verschrikkelijk. Wanneer je als schrijver deze emoties kan oproepen bij de lezer heb je een goed verhaal geschreven. Mijn complimenten. Gelukkig is het einde weer even fijn en vrolijk als de rest van het boek. Dat was wel nodig na het huilen…
De illustraties van Eef Verburg zijn een leuke toevoeging die goed passen bij het verhaal. Mooi gedaan door uitgeverij Lemniscaat dit boek!
Reactie plaatsen
Reacties