‘Neee!’
Obbe duikt naar voren, strekt zijn arm uit en weet nog net het uiteinde van de stok, Knoet, tussen de deuropening te steken.
Knoet kreunt, maar lijkt het te houden.
De tandwielen knarsen, de hendels beuken en de touwen staan op springen. En dan, met een vreselijk krakend geluid, breekt Knoet in stukken en valt de spiegeldeur met een doffe dreun in het slot.
Potdicht. (flaptekst)
Het laatste deel in de Oerbloed-trilogie verscheen eind augustus. Vreselijk. Want ik wil niet dat deze serie stopt. Rob Koops debuteerde met het eerste deel en dat was direct genieten. Zijn manier van schrijven leest super prettig. Het zijn drie dikke boeken maar dat heb je niet door tijdens het lezen. Alleen ik vond het dus echt moeilijk om in dit boek te beginnen, om dus die eerdere reden: ik wil niet dat de serie eindigt.
Toch is de wereldopbouw het beste van deze trilogie en dat komt allemaal samen in dit afsluitende deel. De manier van leven, de Boekenburcht, de personages en hun functies: alles klopt. Soms vraag ik me af hoe Rob Koops dit heeft kunnen bedenken. Tijdens het lezen van dit derde deel heb ik mezelf er meerdere keren op betrapt dat ik genoot van dingen die ik herkende uit eerdere delen. Het is knap hoe je een afsluitend deel toch zo ingenieus kunt vormgeven dat de lezer verrast het boek neerlegt.
Het boek gaat gewoon verder waar het vorige deel eindigde. We volgen Obbe en Darja in hun terugtocht naar de boekenburcht samen met hun reisgenoten. Deze reis eindigt zwaar, door een overlijden. Ik vond dit echt een verschrikkelijk moment. Dit karakter had ik in het eerste boek al in mijn hart gesloten en ik baal echt dat ze er nu niet meer is (ja ik weet dat het karakter in een boek is…). Toch vind ik het altijd bewonderingswaardig al een auteur een geliefd personage laat overlijden. Het is een goede toevoeging aan het verhaal en eigenlijk noodzakelijk voor het verdere verloop.
Een toevoeging aan de personages is het broertje van Darja: Rupke. We krijgen zijn belevenissen te lezen en dat geeft extra diepgang. Het is erg interessant om de manier van leven op Droogwaerd en ook dit is een waardevolle toevoeging aan het verhaal. Uiteindelijk komen al deze verhaallijnen samen.
Zelf vond ik de verhaallijn over de schrijfster van het Zevende Boek echt geweldig. Wat een toevoeging aan dit verhaal.
Rob Koops weet als geen ander sympathie op te roepen voor zijn personages. Zelfs voor de slechteriken, erg knap gedaan. Op het eind ben je zelfs blij met de uitkomst.
Ook de illustraties en het omslag van Maruga Koops zij weer prachtig en passend!
Het boek eindigt met een brief van Obbe aan de lezer. Hij is ondertussen stokoud en praat ons bij over alles en iedereen. Dit is een mooie afsluiting van de trilogie en geeft ook aan dat dit verhaal echt klaar is nu. Fantastisch. Wat een einde. Rob Koops mag trots zijn op deze trilogie en ik kan niet wachten op zijn volgende boeken.
Reactie plaatsen
Reacties