Een hit-serie in Frankrijk, nu vertaald in het Nederlands. Een mooie omslag, leuke titel en de naam van de serie spreekt mij in ieder geval aan: De spiegelpassante. Maar de recensies zijn wat gemengd. De één vindt het een fantastisch boek, de ander vindt het traag - en dat voor een boek van ruim vijfhonderd pagina’s. Het maakte mij nieuwsgierig, maar het heeft lang geduurd voordat ik het boek uit had.
Over het algemeen is het een interessant en leuk boek. Ja, het is misschien wat traag. Er had genoeg geschrapt kunnen worden zonder dat het het verhaal niet meer klopte. Maar het stoort mij allemaal niet. Ik heb er gewoon erg lang over gedaan: steeds een klein stukje lezen en dat ging prima.
Het gegeven - de aarde zoals wij die kennen bestaat niet meer - is aansprekend. Het zijn nu zwevende arken met familieclans. De arken zijn eigenlijk stukken aarde van vroeger waar nu een bepaalde clan op woont. Het verhaal begint op Anima, de ark waar alle voorwerpen bezield zijn. Hier maken we kennis met Ophelia, de hoofdpersoon. Een meisje dat door spiegels kan reizen en een levende sjaal heeft. Meteen is de nieuwsgierigheid gewekt. Door spiegels reizen? Een levende sjaal?
Jammer genoeg blijft dit allemaal wat oppervlakkig. De personages worden niet echt uitgediept, waardoor je niet meteen meeleeft met Ophelia en de anderen.
Dabos maakt soms aparte keuzes: waar we bijna niets over de Ark waar Ophelia vandaan komt krijgen te horen, wordt de Ark waar ze heengaat tot in den treure beschreven. Ook de bril van Ophelia, die ze steeds opnieuw omhoog moet duwen op haar neus, komt erg vaak voorbij. Terwijl er dan weer weinig wordt vertelt over de ruimtes en de mensen die op dat moment voorkomen in het verhaal.
Dabos lijkt vooral in het begin nogal zoekende naar haar schrijfstijl, pas na pak hem beet honderd pagina’s lijkt ze haar manier van vertellen te hebben gevonden. Dit zorgt ervoor dat pas dan het verhaal lekker begint te lopen.
Ik vind het verhaal interessant genoeg om meer te willen weten over deze mensen en het avontuur waarin Ophelia is verstrikt geraakt. Er komen nog drie delen en ik ben erg benieuwd of deze boeken mij meer kunnen bekoren. Voor deel één een krappe voldoende: er zit veel potentie en verschillende leuke vondsten in dit boek. Als de schrijfster de stijgende lijn volhoudt, worden de volgende delen steeds beter.
Ophelia, een eigenzinnig buitenbeentje en onbegrepen genie, heeft unieke gaven: ze kan door spiegels reizen en ze kan met haar handen de geschiedenis van voorwerpen lezen. Ze leidt een rustig bestaan op de ark Anima. Tot ze onverwachts wordt uitgehuwelijkt aan Thorn, een introvert maar invloedrijk lid van de Drakenclan. Ophelia is gedwongen haar verloofde te volgen naar de Hemelburcht op de ijzige ark Pool, waar niemand te vertrouwen is. Daar ontdekt ze dat ze een pion is in een politiek spel dat niet alleen verschrikkelijke gevolgen heeft voor haar eigen leven, maar ook voor haar geliefde ark Anima. (flaptekst)
Reactie plaatsen
Reacties